Vandaag is het vier maanden na mijn operatie. De afspraak morgen bij Cosmetique Totale voor electrische epilatie komt wat onhandig uit omdat ik voor deze vorm van epilatie mijn gezichtshaar moet laten staan. Dus nu zit ik met een teveel aan gezichtshaar, zoals dit in transgenderland genoemd wordt om dat akelige woord baard te voorkomen, niet echt heel blij te zijn met deze dag. Mijn testosteronverleden blijft me nog wel een paar jaar achtervolgen. Het elektrisch epileren is een langdurig en pijnlijk proses waarmee de lichte haartjes niet door laserbehandelingen opgepikt, één voor één verwijderd worden. Morgen ga ik zelfs via de tandarts die een deel van mijn kaak en dus mijn lippen verdoofd. Want dat gebied wilde echt niet de vorige keer.
Maar goed, de operatie ging het nu over. Niet mijn gezicht hoor, ik was vandaag de AI-functie in de Photoshop beta en testen voor het Digital Art Lab, en vroeg Photoshop mijn gezichtshaartjes te verwijderen. En dan gelijk ook een lager voorhoofd. Gek hoe confronterend het resultaat werd, want ergens verlang ik best naar iets in die richting. Zoiets zou het geweest kunnen zijn als ik nooit zo’n enorme hoeveelheid testosteron geproduceerd had eerder in mijn leven, en in plaats daarvan oestrogeen en progesteron. Maar ik affirmeer dat ik tevreden ben met mijn gezicht. Die operatie is niet zonder risico, en mijn operatie van februari laat zien dat niet alles snel geneest. Wat betreft mijn gezicht zit de pijn vooral in dat testosteronverleden-haar op mijn kin, wangen en in mijn hals. Ik wil een toverstafje!
Ook voor het herstel wil ik een toverstafje. Het littekenweefsel in mijn bekkenbodemspier geneest maar heel langzaam. Ik merk het niet eens. Precies zoals een, twee en drie maanden gelden is het dilateren erg moeizaam, en noodzakelijk twee keer per dag. Het voelt eerder krapper dan ruimer aan. Inmiddels weet ik van de verpleegkundige dat ik me geen zorgen hoef te maken. Mijn bekkenbodemfysiotherapeut legde het nog duidelijker uit. De genezing van littekenweefsel gaat meestal pas na vier tot zes maanden echt vooruit, ook al kan het ook een jaar of langer duren, met een beetje geluk is verandering nabij. Nadat het littekenweefsel opgelost is wordt ook duidelijker of het plassen gewoon wordt, nu is het in ieder geval geen straaltje.
Gelukkig ben ik wel heel tevreden over de operatie. Al moet er nog veel herstellen, de basis van mijn vulva ziet er prachtig uit. En al moet ik mijn borsten nog dagelijks masseren, ik zou bijna vergeten dat ik ze ooit niet had. En niet onbelangrijk, ze zijn gevoelig gebleven. Ooit schreef ik dat ik me zorgen maakte of mijn tepels wel mee zouden gaan in de borstontwikkeling, ik was bang dat het ‘mannentepels’ zouden blijven. Maar gelukkig was die zorg niet nodig. Ik denk dat dat ook wel zo is wat betreft de zorgen die ik nu heb over het littekenweefsel. Over een nu nog onduidelijk aantal maanden of langer vergeet ik half dat er ooit zoveel zorgen waren. Wie weet over een maand al!
Mooi eigenlijk dat hoe meer ik kijk naar die AI gegenereerde versie van mijzelf, hoe minder aantrekkelijk ik haar vind. Ik geloof dat ik toch meer op mijn bestaande gezicht val, gewoon zonder de haartjes op mijn kin!
