De beste manier om dit soort momenten te verwerken voor mij is schrijven en met jurkjes poseren. Het poseren met meestal een glimlach in mijn heerlijke jurkjes geeft me moed en vrolijkt me meestal ook op. En al is het soms maar een beetje, het is genoeg om staande te blijven. Het schrijven helpt me om te verwerken. Woorden zoeken, zinnen bouwen, het is ook een zelfonderzoek. Zin geven aan waar ik over schrijf, in dit geval heb ik daar veel noodzaak toe. En de reacties op mijn jurkjes en teksten. Het helpt me zo enorm veel.
Dit schreef ik vanmorgen. Gisteren besloot ik na dat lange doorgaande proces van dilateren en mijn bezoek aan dr. Kanhai vandaag in het vooruitzicht eindelijk weer eens te meten hoe diep ik eigenlijk kon gaan. Ik schrok, want ineens was het maar 6 centimeter. Wat had ik gemist? Ik was toch juist heel goed mijn best aan het doen al vier maanden? Keihard aan het vechten om alles te onderhouden. Daarna ging ik gewoon naar mijn werk, maar toen ik weer thuiskwam kon ik alleen maar heel hard huilen. Zo hard had ik nog nooit gehuild. Zo hard had ik nog nooit gewerkt aan iets fysieks in mijn lichaam, en zo hard was dat nog nooit onbeloond gebleven.
Voordat ik de vraag kon stellen aan mijn chirurg wat ‘dichtgroeien’ nou eigenlijk inhield, noemde hij zelf dat woord.
“We hebben de stijd met het bindweefsel verloren, het is dichtgegroeid.”. Hij legde uit hoe sterk bindweefsel kan zijn, en dat het soms gebeurd dat je het niet kan tegenhouden hoe hard je het ook probeert. Het komt er op neer dat ik drie centimeter aan diepte verloren heb, precies zoals ik gisteren dacht.
Mijn strijd gaat gewoon door, want de diameter kan ook afnemen, en heeft dat ook gedaan in die vier maanden. Ik mag alleen maar hopen en proberen de huidige breedte van de schede in stand te houden tot het littekenweefsel eindelijk stabiliseert en soepel wordt. En dan is het weer hopen dat ik het ‘opgerekt’ krijg, wat ook niet zeker is. Als dat lukt hoeft alleen de diepte gerepareerd te worden met een stuk huid van de buik. Als de gehele holte opnieuw gereconstrueerd moet worden wordt het een groter stuk huid en een moeilijkere operatie.
Maar helaas komt het sowieso aan op een nieuwe operatie. Waarschijnlijk met een jaar of iets meer of iets minder. Ik mag weer een buffer opbouwen van om-en-nabij twee maanden hersteltijd, en weer een bed regelen. En een haag van vriendinnen voor die eerste weken. Maar eerst moet ik afwachten hoe alles verloopt voordat ik überhaupt weet wanneer dat kan. En blijven dilateren. Ik sta er letterlijk mee op en ga er letterlijk mee naar bed. Het enige lichtpuntje is dat ik weer mag zwemmen. En dat ik geen OB mini’s hoef te gebruiken na het drie-wekelijkse spoelen, wat ook eigenlijk niet meer echt paste.
Ik blijf dus voorlopig in mijn addendum schrijven en dagelijks mijn jurkjes showen in mijn socials. Het helpt me met de verwerking van tegenslag en het forceert een glimlach op mijn gezicht, die ik vaak iets later ook echt ga voelen. Of op andere dagen meteen al. Nu even niet, het valt me zwaar. Maar de grootste tranen heb ik gisteren al gespuid, samen met Poly.
