Het is alweer twee en een half jaar geleden dat ik mijn eerste oestrogeenpleister op mijn lichaam plakte. Tijd dus voor een hormoonupdate! Het begint steeds meer gewoon te worden, zo gewoon dat ik soms bijna vergeet dat mijn lichaam nog steeds veranderd. Maar ik merkte het vorige week heel duidelijk toen ik een korte broek aanpaste die ik door al mijn jurkjes al jaren links had laten liggen. Ik wil vaker van outfit wisslen, soms wat anders dragen dan alleen jurkjes. Maar de broek paste niet meer! De pijpen zaten heel strak om mijn bovenbenen, ik kreeg het maar net aan. En de rits wilde niet sluiten, wilde niet eens één centimeter die kant in. Yes, ik voelde de gendereuforie door mijn lichaam stromen. Mijn dijen en billen zijn nu toch echt wel de proporties zoals ik ze het fijnst vind. Ik had niet precies bedacht hoe ik ze wilde van te voren, maar het voelt fijn zoals het nu is. Verontmannelijkt!
Mijn gezicht veranderd ook nog gewoon mee. Het voelt zachter, wat voller, vrouwelijker. En mijn lange lokken groeien rustig en enthousiast door. Ik had geen grote verwachtingen, maar droomde stiekem dat het ooit weer tot mijn onderrug zou rijken zoals in mijn studententijd. Of dat ik zo’n foto kan maken waar mijn haren mijn borsten bedekken. Ik voel nu de hoop dat dat nog wel gaat lukken! Mijn borsten groeien ook nog langzaam in omvang. Enig nadeel is dat mijn vertouwde BH’s wat te krap worden nu. Ik ben nog steeds heel blij met de keuze voor implantaten, de groei was anders net niet voldoende geweest om mijn genderdysforie rond die plek te genezen. Nu is het wel extra leuk toch nog nét iets meer volume te krijgen!
Maar de hormoontherapie geeft niet alleen de fysieke verandering die mijn lichaam vormt naar de mate van vrouwelijkheid die mij rust geeft. Het doet ook iets met mijn emoties. Dat hoort natuurlijk ook bij het proces wat ik doorga. Ik denk dat het een mengsel is van beide. Ik heb geen last meer van invloeden door eigen aangemaakt testosteron die niet overeenkomt met mijn manier van denken. En oestrogeen doet weer iets met het hoofd dat er juist helemaal bij past. Het is moeilijk uit te leggen, maar alles staat nu in verhouding met elkaar. Ik voel me van binnen en van buiten mooi en rustig. Het veroorzaakt ook wel moodswings en onrust, maar ik begrijp nu steeds beter waar die vandaan komen.
Want echt, spoken uit het verleden slaan me soms volledig uit het veld. Er zijn momenten dat ik weg wil kruipen in een hoekje en me volledig buitengesloten voel of wil zijn van alles. Meestal door kleine niet belangrijke aanleidingen kan ik ineens helemaal van de kaart zijn. Dat voelt meestal één op één als de faalangst die ik had als kind omdat mijn jongensmasker eigenlijk nooit echt werkte, of de verlatingsangst en eenzaamheid die ik voelde door de sociale buitensluiting die ik veel ervaarde en door een onstabiele thuisomgeving. Nu ik niet meer die verwarrende bovenlaag hanteer, dat als klein kind opgebouwde mannelijk masker niet langer draag, merk ik dat ik mijn onrustige momenten specifieker kan herkennen. Nu mijn genderdysforie zo goed als weg is raak ik het volgende laagje aan van die ui die we steeds verder afpellen.
Het mooiste is misschien wel hoe ik ervaar dat het dat masker vrijwel geen rol meer speelt. Ik hoorde het laatst terug, dat ik niet meer mijn best aan het doen ben vrouw te zijn. Het gaat nu vanzelf. Dat vond ik een prachtig compliment en ik ervaar het ook zo. Ik hoef me van mijzelf niet meer doelbewust vrouwelijker te voelen. Ik zie mijn oude ik niet meer terugkijken in de spiegel. Als ik in de spiegel kijk zie ik gewoon mij. Dat is heerlijk!
Strandfotos door Jasmijn
