Vanmorgen ben ik voor de eerste keer gaan zwemmen sinds lang. Het mocht eindelijk weer! Na het zwemmen thuis op de bank voelde het alsof de lucht een beetje klaarde. Super helder weer natuurlijk buiten, maar binnenin mijn hoofd was het nog mistig, met vlagen zwaar bewolkt na het mistroostige nieuws dat ik gisteren kreeg. En dat uur in mijn eentje naar Velsen en daarna weer teurg, met een hoofd vol ellende in de auto. Vanmiddag voelde mijn hoofd weer wat helderder worden. Ik kon weer terugkijken en zelfs een stukje vooruit.
Ik heb er nog een paar zoektochten op gedaan. Je kan het niet sturen, dat littekenweefsel, het is echt iets dat het lichaam moet afvoeren, al groeit het ook nog. Het gaat mijn pet een beetje te boven. Tegelijkertijd moet ik juist het littekenweefsel rond mijn vulva masseren. Dus iets kan er dan toch helpen. Dilateren doet dat ook een klein beetje, maar het weefsel is daar zo massief. Het werd er juist krapper de laatste weken zo leek het. Fietsen lukt enigszins, na een minuut lijkt het soepel genoeg en kan ik een stuk fietsen. Dat is iets wat ik extra kan doen, misschien werkt het als een vorm van masseren. Eens in de twee à drie dagen naar de kringloop in ‘s Gravenzande jurkjes bekijken.
Op Vlieland ben ik sowieso aan dit voertuig gebonden. De vakantie komt heel dichtbij, daar heb ik zin in. En ik mag in de zee! Maar vooral ook alles loslasten, oefenen op berusten in de weg die mijn lichaam mij stuurt. Een vriendin zei nog gekscherend dat mijn lichaam de inverted zwengel alsnog niet wilde hebben. Het deel dat gecreëerd is uit een stukje balzak lijkt inderdaad die behandeling gehad te hebben. Intern afgestoten, gecanceled door mijn lichaam. Hopelijk mag de rest toch wel blijven. Maar ook als dat tegen valt berusting vinden, dat is mijn focus. Toch weer zen door met het leven.
