Afgelopen week maakte ik een nieuw account aan op insta, de website volgt nog. Weaving Mermaid, de plek waar ik mijn ontwikkelingen wil laten zien op gebied van het weven. Als ik weef wordt ik zo enthousiast dat ik eigenlijk van alles wil laten zien aan de buitenwereld. Het weefproces, het leerproces waarin weefsels voorkomen die elke wever wel gedaan heeft, de mislukkingen, de net-niet-weefsels. Maar toch voelde ik de neiging er een zogenaamd professioneel account van te maken. Want ja, je moet toch professioneel uitblinken wil je serieus genomen worden in de kunstwereld?
Nee, natuurlijk niet! Ik vul het even in want daar ging ik bijna weer, een klein beetje terug achter het masker. Niet dat het mij ooit echt geholpen heeft terughoudend te zijn. Vroeger zij mijn moeder een keer tegen mij dat ik te open was, dat ik teveel vertelde aan anderen. En zelfs nu nog krijg ik ongevraagd verwijten van haar te fantaseren over heden en verleden. Maar ik weet best goed waarheid te onderscheiden van fictie, al doe ik wel soms voor de zekerheid navraag bij mijn zus. Mijn verleden is een schemerzone die heel ver weg voelt. Maar wat ik nog weet klopt meestal wel. Al was de waarheidsbeleving wel gebrandmerkt doordat ik niet eerlijk kon leven naar mijn ware identiteit.
Op de academie kreeg ik vaak te horen dat ik uitgebreider moest vertellen wat er achter mijn werk school. Maar het lukte niet, ik denk omdat veel te maken had met de dingen die ik juist voor mezelf verborgen hield. Ik snapte de taal niet die gevraagd werd, klapte dicht. Vooral als ik iets schreef over mijn motivaties, over mijzelf. Ik liep daarin compleet vast. Ik zei het liefst: “Ik vind het gewoon leuk om te doen!”. En nog steeds vind ik schrijven ingewikkeld. Worstelend met woorden en zinnen kom ik tot iets dat weergeeft wat ik wil zeggen. Het is ook de taal die emoties belet. Soms kan het dagen duren voordat ik bij elkaar geschreven heb wat ik naar buiten wil brengen en soms gebeurd het direct in één vloeiende beweging.
Schrijven is ook een soort weven. Woorden weven. En het woordweven geeft vaak weer dingen uit het onderbewustzijn terug die je niet verwacht. Bijzonder hoe dat werkt, ook met deze tekst. Want eigenlijk begon ik deze tekst met het idee te schrijven over hoe belangrijk het is te stralen. Radiate! Niet ingeperkt te leven in je eigen maskers, hokjes en regeltjes uit het patriarchaat. Maar misschien was het vooral een shoutout naar mijzelf. Een herinnering aan mijn levensdoel. Mijn innerlijk kind Aurora dat mij weer zag stoeien met de buitenwereld en mij tot de orde riep. Niet te verbergen maar te uiten wat mijn instinct mij ingeeft. Wat maakt het uit wat anderen denken van mijn filmpjes, foto’s, leerprocesweefsels? Als ik er blij van wordt kan ik het spuien. Er zijn altijd wel mensen die blij worden van mijn vrolijkheid en mijn weefinformatie.
Het weven is een voor mij vrijwel onontgonnen gebied. Er is zoveel te leren. Maar naast de lesstof ben ik eigenwijs genoeg om meteen al andere dingen te proberen. Er is iets in mij dat mij verteld of ik iets wat ik maak een kunstwerk mag noemen. Ik heb dat nu één keer gevoeld bij het weven, die herkenning. Ik denk dat het ergens wel klopt, dat iets wat ik maak pas op een bepaald moment een kunstwerk is. Maar ik kan ook erg streng zijn op mezelf, ook weer vanuit dat verleden. Misschien moet ik voor mezelf de regel stellen dat ik kunst laat zien maar vooral ook gewoon de dingen die ik mooi gelukt vind. De regels die ik voor mezelf stel over wanneer mijn werk serieus genoeg is voor de kunstwereld zijn namelijk gevaarlijk en niet altijd reëel heb ik eerder al eens gemerkt. Ze kunnen ook weer functioneren als een soort masker. Iets wat mijzelf tegenhoud te bestaan, mooie dingen te maken.
Waar ik veel geoefend heb in de openheid van mijn zijn mag ik nu ook gaan oefenen in het open zijn over mijn creaties. Niet alleen de plaatjes van ie door mij als kunst bestempelde weefsels maar ook het verhaal erachter. Het vinden van dat verhaal, want dat is er niet altijd al vooraf. En het vertellen over het proces van het weven dat mij zo blij maakt. Als ik straal als persoon kan ik dat ook als kunstenaar. Sterker nog, die twee zijn één. Eigenlijk zou het geen grote stap moeten zijn, het is vooral dat stemmetje dat afkeurend reageert als ik iets plaats die mag begrijpen dat er ook hier geen gevaar schuilt niet begrepen te worden. Dat de ingewikkeldheid al grotendeels ontrafelt is de laatste jaren en dat ik nu gewoon kan zijn wie ik wil zijn en weven wat ik wil.
En ik roep naar mijzelf ook als Weaving Mermaid: Radiate!
https://www.instagram.com/weavingmermaid/
