Sinds ik mijn vorige tekst schreef heb ik rare dromen. Nou ja, eigenlijk sinds dit weekend waarin ik een disco-verjaardagsfeestje miste van en met vliedinnen en een vrouwen-met-jurkjes samenkomdag. Beide waren fysiek te ver weg van mij, omdat mijn zoon thuis was en omdat ik nu eenmaal nog steeds laag in mijn energie zit. Ik zit nog steeds aan twee uur zelf-care per dag naast al die andere dingen die ik graag of minder graag doe. Misschien nog een staartje van de eerdere long-covid maar ik denk dat die twee uur al genoeg zijn als verklaring voor mijn energiegebrek. Mijn vorige tekst werd wat lauwtjes ontvangen, ik denk omdat ik zo hard die noodzaak om te stralen en me niets aan te trekken van andere factoren uitsprak terwijl ik dat eigenlijk al doe. Of laat zien, want ik doe dat nu echt niet hele de tijd.
Een weekend zonder de events waar ik heen wilde. Mijn systeem reageert er automatisch op, ik ga in acceptatiemodus, onderga het verder zonder al teveel negatieve emoties. Op zich gezond zou je denken, maar tegelijkertijd blijkt er een onderlaag aanwezig die wel degelijk aan mij knaagt. Een oud gevoel dat zo schijn-natuurlijk, als vanzelf naar boven komt. Het gevoel van buitengesloten te worden van al het leuke. De laatste drie nachten werd ik ineens weer wakker met vreemde nachtmerries waar ik al in geen tijden meer last van had. Een half slaappilletje uiteindelijk zodat ik niet nog langer wakker zou liggen. Maar eigenlijk voedt dat ook weer de onrust omdat ik juist net de nachten door begon te slapen zonder dat. Ik sliep gewoon. Soms werd ik even wakker rond drie zoals gebruikelijk maar de laatste tijd zelfs vaak pas in de ochtend. Ineens zijn de nachten weer rommelig.
Het kan ook niet alleen het missing-out gevoel zijn. Er zijn zoveel meer veranderingen bezig of nog in wording sinds mijn grote ommezwaai. En al gaat de gezondheid goed, toch ook daar is onrust, want hoe lang nog? Ik vind het niet gek dat ik nog veel onrust voel maar ergens had ik ook verwacht dat ik nu bijna een jaar na de operatie vol in mijn energie zou staan. Met gemak zaterdag heerlijk en lang had kunnen feesten in de disco met de meiden en de dag daarna zonder probleem buiten misschien een lichte kater van Groningen naar Oosterbeek had kunnen rijden om daar het jurkjesfeest aan te gaan. En ’s avonds terug moe en tevreden op de bank.
Toen ik niet kon slapen vannacht dook ik weer even in al die info over post traumatische stressstoornis. Mijn oma had zoiets waarschijnlijk van de oorlog en misschien haar situatie als kind, mijn moeder van haar moeder’s trauma en andere narigheid, en ik weer van mijn moeder’s trauma en mijn identiteitsproblematiek. Emotioneel had ik niet altijd de juiste steun toen ik klein was. Ik was als kind al meisje maar kon dat niet leven door het piemeltje. Ook al waren er weinige fysieke heftigheden in de buurt of op school, het was vooral de buitensluiting denk ik, en thuis niet opgevangen kunnen worden. Zo ergens vanaf mijn pre-pubertijd was ik vooral veel op mijn kamertje. Ik liet het allemaal langs mij heen gaan. Eigenlijk zoals dat dit weekend gebeurde. Ik was vooral thuis en liet het aan mij voorbijgaan.
Ik herkende vannacht wel een patroon in mijn gevoel. Als ik zo’n onheilspellend gevoel ervaar is dat meestal een reactie van kind- of jeugdtrauma besloot ik. Ik kwam het ook tegen in eerdere aantekeningen. Te negeren als serieuze reactie op het pad waarop ik me begeef, maar wel iets om te plaatsen voor mezelf. Zoals ik me ook schuldig kan voelen na een juist heel fijne ervaring. Het zijn reacties van mijn systeem op gebeurtenissen uit een andere tijd. Vroeger kwam er denk ik vaak een schuldvraag naar een fijne ervaring. Alsof ik geen fijne ervaringen mocht hebben. Ik begin dat te zien nu. Het is iets wat nu niet meer speelt, ik mag gewoon nagenieten na een fijne ervaring. En zo was er vroeger ook dat onheilspellende gevoel als ik voelde buitengesloten te worden, want destijds was dat vaak ook echt wat er gebeurde. Ik moest dat nare gevoel negeren, dat was van levensbelang. Nu is dat gevoel onterecht, het is misplaatst. Niet één van de feest- en jurkjesmeiden wilde mij ook maar een beetje buiten sluiten. Het was puur een ongelukkige samenkomst van dingen in één weekend waarin ik notabene ook mijn zoon thuis had.
Die tekst die ik een paar dagen eerder schreef staat nog steeds wel overeind maar ik denk dat ik het vooral schreef als een soort voorbode op wat er ging komen, de gevoelsmatige buitensluiting. Ik wilde het voor zijn. Maar tegelijkertijd denk ik dat ik juist steeds meer in een rustiger vaarwater kom. Ook al ga ik nog steeds allerlei metamorfoses door, de grootste angel is er uit. Of eraf. Nu ben ik in de tijd van het helen. Uitvinden hoe ik de tweede helft van mijn leven ga leven. En dealen met het verleden. Niet zonder te stralen natuurlijk, ik doe het graag, maar ook niet zonder mijn diepere onrusten te leren begrijpen.
