Het is weer zover, ik ben ondergedoken. Als een soort kluizenaar beweeg ik mij in mijn huis en tuin, vertoon me de komende dagen niet buiten de deur. Hooguit om de vuilcontainer klaar te zetten of binnen te halen. Ik heb genoeg boodschappen in huis voor een hele week en ik laat geen pakketjes bezorgen, ook geen zin in die contactmomenten met de buitenwereld. Alleen mijn zoon is welkom, natuurlijk, hij neemt er ook geen aanstoot aan en zijn aanwezigheid de eerste dagen van mijn epilation curfew verlicht de situatie.
Ergens rond september 2020 ging ik voor het eerst in een rok het huis uit terwijl ik nog een volle baard had. Die baard hoorde bij de beste versie van mijn eerder gecreëerde mannelijk masker. De zeeman of de strandjutter. Ik fantaseerde dat beeld als een ideale vader en man. Misschien projecteerde ik wel de ideale man in mijn leven? Dat ik in die maanden met jurkjes en baard over straat ging kan ik nu best goed plaatsen. Ik wilde zo graag in een jurkje, het was een upgrade. De baard weg was toen nog niet iets om meteen uit te voeren. Ik wilde mijn zoon nog even sparen en zelf was ik ook nog wat bang voor het uiteindelijk heerlijke resultaat van mijn baardloze gezicht.
Maar nu is het andersom. In mijn jurkje naar buiten gaan met lichte baardgroei voelt als een downgrade in plaats van een upgrade. Toen ik nog met baard was vertelde ik de verbaasde voorbijganger graag hoe fijn het was voor mij. Of glimlachte ik zó breed dat de starende persoon vanzelf ook ging glimlachen. Nu heb ik er geen trek in die voorbijganger uit te leggen dat het bij het transgender zijn hoort, dat de baardgroei echt niet stopt door hormoontherapie. En voel ik me ook niet enthousiast genoeg om zo’n intense glimlach te produceren.
Helaas baardhaar, of gezichtshaar zoals ik het vanaf nu ga noemen in dit schrijven, gaat niet weg door de oestrogeenpleisters en het ontbreken van testosteron. Het gaat er wel iets langzamer van groeien maar dat werkt nu juist in mijn nadeel; waar ik eerder drie dagen mijn haartjes moest laten staan voor elektrische epilatie is het nu vijf dagen geworden. Het is het langzaamste en ik denk meest onbesproken proces van de transitie voor transgender vrouwen. Dat wil zeggen, bij wie de testosteron al zijn schade aangericht heeft en bij wie de gewone laserbehandeling niet afdoende is. De elektrische epilatie zelf is ook pijnlijk, daar heb ik eerder al over geschreven. En op mijn tempo dat onder invloed van werk, procrastinatie en demotivatie extra vertraagd, zit ik er misschien nog wel vijf jaar aan vast. Nu plan ik de sessie elke drie a vier weken, wat ook past in het plan vanuit de ergotherapie om in dat ritme steeds een week thuis te werken. Alleen weet ik niet zeker of het op deze manier zoden aan de dijk zet, met deze negatieve gevoelens erbij.
Regelmatig roept iemand dat elke vrouw er last van kan hebben. Ik had het eerde deze week ook, een pikzwart haartje op een totaal vreemde plek in mijn gezicht. Ik heb ‘m eruit getrokken met een pincet. Ik vond het een beetje eng want als deze net zo geworteld was geweest als die testosteron-haartjes was dat geen goed idee. Die wortelen zich veel sterker, het kan wondjes geven. Maar het was inderdaad een verdwaald wenkbrauwhaarje of iets, een speldenprikje en het was weg. Om een idee te geven waarom het toch echt anders is plaats ik deze foto van mijzelf, met al dat haar. Het is echt heel veel stevig geworteld haar.
De eerste dag dat ik niet scheer valt het niet op. De reden dat ik dagelijks scheer is dat ik het fijner vind als mijn kin glad voelt en niet als licht schuurpapier. Ik had ook bezoek zondag, de deur zit dan nog niet op slot. De tweede dag niet scheren wordt het echt al duidelijker dat het niet meer rijmt met mij. Ik gebruik nog wel make-up maar voel me minder fijn. Op de derde dag merk ik dat ik de spiegel vermijd en dat ik geen zin heb in make-up. Al merk ik wel dat mijn gezicht echt veranderd is over tijd, het gezichtshaar maakt mijn gezicht niet meteen mannelijk, eerder verwarrend. Dat voelt wel weer fijn. De vierde dag was, met hulp van tegenslag in mijn andere proces, het zwaarst. Ik was gisteren ook echt alleen en de muren kwamen op me af. Vandaag voel ik dat het bijna weer voorbij is.
Het beste werkt mijn jurkjes-affirmatie. Ik heb de neiging deze dagen juist saaie jurkjes te kiezen, een verstopjurkje met zo min mogelijk uitbundigheid. Dus doe ik nu juist het tegenovergestelde en kies ik de mooiste jurkjes uit, om mijzelf te affirmeren. Die stomme baardgroeidagen gevolgd door de pijnlijke epilatiesessies horen bij mijn proces. En ja, ze herinneren mij steeds weer aan mijn testosteronverleden. De opdracht aan mijzelf is deze niet-scheer-dagen om te zetten in iets positiefs. Mijzelf er juist aan te herinneren hoe ver die dagen al achter mij zijn. En, al voelt het nog onbereikbaar ver weg, dat er ooit een dag zal zijn waar ik mijn gezicht zelfden of niet hoef te scheren. Ik ben juist blij dat ik zoveel al heb mogen bereiken. Het is tekenend hoe snel ik weer in dit nare gevoel terecht kom als ik een stapje terug moet doen. Een ontegenzeggelijk bewijs hoe belangrijk het is mijn identiteit te respecteren, te omarmen. Telkens weer. Ik blijf het braaf herhalen aan mijzelf maar hoe ik ook mijn best doe, mijn baardgroeidagen zijn lastig. Ik verheug mij vooral op morgen, de dag van verlossing. Dan is het weer zover want dan mag ik me weer gewoon scheren. Morgen komt mijn zachte huid weer tot haar recht zo zonder dat schuurpapierlaagje eroverheen.