In juni vorig jaar schreef ik over de lippenstift die ik nog net vóór mijn ontdekking en ontmaskering vond op het strand tijdens een van mijn juttochten. Hoe ik er stiekem een liefde voor koesterde, ergens hunkerde om de lippenstift op te doen. En hoe ik de lippenstift steeds weer kwijtraakte en weer terugvond. Het is een terugkerend thema in mijn teksten. Het terugvinden van herinneringen waarin ik eigenlijk al snakte naar expressie van mijn vrouwelijkheid nog ver voor ik die bij mijzelf toeliet. Het is ook zo fijn om die momenten nu zonder filter te herbeleven. De herinneringen te herleven zonder mijzelf daar vreemd bij te voelen of het weg te zetten onder een etiket waardoor het wel veroorloofd was, maar gewoon te begrijpen waarom die verlangens er waren.
Zoals die keer dat ik een rok aangemeten kreeg toen ik met Simon, Cindy en Esther naar gothic feestjes in Tivoli Utrecht ging. Wat voelde het heerlijk te lopen in een rok. En het mocht van mezelf want het past bij Gothic feestjes dat mannen rokken dragen. Ik weet nu nog hoe zacht het suede aanvoelde. Het ging bij mij om veel meer dan onderdeel te zijn van de gothic vibe. Of toen ik rond mijn 21ste besloot mijn haar te laten groeien en een keltische ring te dragen, omdat ik dat altijd al wilde. Het was een statement om voor mijzelf te kiezen, mij niet te laten leiden door wat de buitenwereld misschien wel van mij verlangde. Het was een mooie stap want ik kreeg prachtig lang haar, nog langer dan ik het nu draag en ik genoot daar enorm van. Ik had toen nog niet kunnen geloven dat er zóveel meer speelde. En ik heb nog best wat jaren dat lange haar gehad.
Nu is alles in beweging. Het komt soms op mij af, want echt alles gaat op de schop. In deze jaren herschik ik mijn leven en vind een weg naar een nieuwe stabiliteit. Of wat stabiliteit dan ook inhoud, maar in ieder geval kom ik steeds meer in balans door te zoeken wat bij mij past in het leven zonder die filter erover die ik opbouwde in mijn kindertijd en sindsdien halsstarrig volhield. Zo volg ik nu een cursus coupeuse en een cursus weven, probeer ik op allerlei wijzen mijn kunstenaarschap te herontdekken. Maar ook het werk waar ik mijn boterham uithaal probeer ik na mijn nieuwe leven aan te passen of te veranderen. Het is soms een beetje veel, best pittig, want ik ben ook nog herstellende van mijn operatie en misschien ook nog van Long Covid. Soms duizelt het me, soms ook letterlijk. Vergeet ik een ochtend het gaspitje uit te draaien of duik ik in de bestekla als ik een pan nodig heb.
Maar ik heb mijn jurkjes. Donderdag wordt mijn gelaatshaar weer geëpileerd en tot die dag mag ik die nare baardhaartjes uit mijn testosteron-verleden niet scheren, iets wat ik nog steeds dagelijks doe. Ik duik een weekje onder en draag thuis mijn heerlijke jurkjes. Zo ook mijn eenhoornjurkje. De eerste dag van de herfst is meteen ook een dag die koud genoeg is om het eindelijk een dag te dragen. Mezelf op te warmen aan de stof en de vrolijkheid die erop geprint is. Er was een lusje kapot, maar de band die er doorheen ging past ook veel beter in mijn haar of om mijn nek. Met de lippenstift van het strand die ik onlangs weer terugvond loop ik nog één keer fier naar het dorp. En zoals beloofd in het artikel dat ik eerder schreef post ik een fotoserie met de lipstick from the beach die ik onlangs weer terugvond.
In stapjes wordt ik steeds meer mij.
