Heerlijk om weer op Vlieland te zijn! Mijn jaarlijkse bevrijding uit die dagelijkse heerlijkheid die ik doormaak. Met een slag of stoot hier en daar, daarom extra fijn om nu hier te zijn. Op het eiland en vooral ook op de camping waar we altijd bivakkeren voel ik me zelden down. Thuis voel ik me soms alleen maar op deze camping, waar ik al jaren kom, is dit vrijwel onmogelijk. Ik zoek het ook op, anders zou ik ergens achterin gaan staan. Wie weet doe ik dat ooit ook nog eens, ik houd alle mogelijkheden open, maar ik geniet steeds meer van de sfeer, het leven om me heen.
Natuurlijk vind ik ook de aandacht leuk. Eerlijk is eerlijk, ik ben daarin een diva. Wel merk ik een verschil in mijn manier van aandacht ontvangen, eerst was dit namelijk vragen. Nu komt het of komt het niet, aanwezigheid van anderen is al genoeg. Soms is het nog even nodig dat te affirmeren, maar ik denk dat meespeelt dat ik eerder, zeker jaren terug, niet lekker in mijn vel zat. In de testosteronjaren op de camping bouwde ik de mooiste meubels. Voor mijn eigen comfort, maar ook om verwonderde blikken te mogen ontvangen. En die kwamen ook wel, maar door ongemak en onzekerheid liep een gesprek vaak stroef. Ik was zó dankbaar voor een beetje aandacht, maar zó niet in mijn element.
In de laatste jaren merk ik dat ik steeds ontspannender ben. Mijn comming-out voor mijzelf en voor mijn omgeving, de hormoonbehandeling en zeker de operatie hebben mij daarmee geholpen. Dit is de elfde zomer op de Vlie en het is steeds weer een eikpunt van mijn innerlijke status. En uiterlijk eigenlijk ook. Dit jaar voel ik zoveel rust in mijn systeem! Waar ik vorig jaar nog probeerde uit te leggen aan een ieder dat ik transgender vrouw ben komt dit nu meestal niet in mij op. De jaarlijks terugkerende gasten weten dit meestal al, maar ook bij de rest voel ik de noodzaak niet. Ik heb niet meer het instinctmatig gevoel dat ik mijn verschijning hoef te verklaren. Eigenlijk ben ik daarin ook minder opvallend geworden omdat testosteron nog maar moeilijk terug te vinden is in mijn uiterlijk en ook niet ín mijn lijf.
Misschien heb ik daarom wel al die lieve leuke jurkjes bij. Ik val nou eenmaal graag op, iets wat ik eerder nooit durfe toe te geven is nu gewoon iets wat ik mag leven. Het hoeft ook niet meer voor de welkome aandacht, het is elke dag weer een symbool van vrijheid en zelfliefde. Natuurlijk verwacht ik als camping diva wel een volle bak zon op mijn lichaam. Om te parrarderen in mijn blootste zomerjurkjes, of in mijn mooiste bikini heerlijk weg te branden op het strand met de nodige verkoeling in zee.
