Lief Lichaam,
Hoe is het met je? Ik heb lang niet meer met je gepraat. Ik weet dat we het in ons leven soms moeilijk hadden samen. Er gebeurden dingen die we beiden niet konden overzien. Ik voelde me nooit zo goed één met jouw. Ik denk dat ik het wel wilde, maar het lukte gewoonweg niet. Soms raakten we zelfs zo ver van elkaar verwijderd dat ik je voor lange periodes in de steek liet. Door te roken en teveel verkeerde dingen te eten. Het alarm ging bij mij pas af toen ik in 2012 apneu kreeg, en zeker toen later bleek dat ik dat kon voorkomen. We gingen gezonder leven en kwamen weer wat dichter bij elkaar.
Maar toch bleef het haperen. Jaren later ontdekte ik wat ons probleem waarschijnlijk was al die tijd en al gauw begonnen we ons proces naar de vrouwelijkheid. Maar vaak was het meer míjn proces, dat geef ik toe. Al weten we beide dat het allemaal klopt. Jij kon het ook niet helpen dat er iets niet helemaal logisch gegaan was toen we op de wereld kwamen. Maar goed, de hormoontherapie kwam, oestrogeenpleisters en testosteron-blokkers. En jij lieverd, je werkte volledig mee. We werden steeds mooier samen, ik ging je ook beter behandelen door mijn gendereuforie. Ik ging zelfs lijnen!
Eindelijk kon ik van je houden. Zeker ook na de operatie. Eindelijk de operatie! Weg de zwengel. Het ging vrij snel, een nieuwe vulva. Ik werd er ook even door overvallen. Maar al gauw raakte ik gewend aan mijn nieuwe plekje. Ging ik er van houden. Jij ook toch? Sommigen zeggen ook dat we vrij snel waren met het hele proces. Maar daar hadden we eigenlijk ook geluk mee want ik kon echt niet langer wachten. Jij wel? Hadden we het moeten overleggen? Misschien had ik het duidelijker met je moeten bespreken,
Want ineens werkte je toch tegen! Soms voelt het even alsof je me bewust verraden hebt. Ik weet eigenlijk wel dat je het niet zo bedoeld hebt, maar die actie laats kwam hard binnen. Eigenlijk zouden we samen volmaakt zijn over een paar maandjes, klaar! Maar nu moeten we nog zeker een jaar knokken. En eigenlijk vind ik het nu jouw beurt om toenadering te zoeken bij mij. Net zoals ik toen onze apneu wist te bestrijden zou ik willen dat jij nu je best doet dat littekenweefsel tot rust te laten komen. Of afvoeren vooral, waar en hoeveel dat mogelijk is.
Ik voel dat jij dat ook wel inziet. Het is toch prachtig dat we dit nog mogen meemaken? En ik kan het niet in mijn eentje. Laten we een weg vinden elkaar te steunen. Zonder hoop te verliezen. Waarin ik probeer geduld op te brengen voor jouw ontwikkelingen, het genezingsproces van de operatie, en jij geduld hebt met mijn overpeinzingen en ongeduld-momenten.
Ik merk dat je dichtbij mij bent als we huilen. Ik voel mijn verdriet en jij laat de tranen vloeien. Misschien moet ik wat vaker huilen zodat we elkaar beter aanvoelen. En weet je, één dag is het zover, dan kunnen we over tot een nieuwe orde van de dag. Het komt echt wel goed, ook al duurt het een jaartje langer dan we bedacht hadden.
Ik heb je lief
Ik heb mij lief
X
