Vandaag thuiswerkdag. Om te werken aan mijn kunst, schrijven, weven. Liefst alles en allemaal, De wekker ging om zeven uur, vergeten uit te zetten, maar het voelde prima, ook al was de nacht iets rommelig had ik genoeg slaap. Eerst nog wat op de telefoon daarna dilateren. Dat is nu twee keer per dag een uur of meer. Het proces is ingewikkelder dan je denkt. Want ja, hoe zeg je dat, wat als ik de verkeerde afslag neem, steeds de verkeerde kant in duw? Wat als iets toch beschadigt raakt? Of ik juist te voorzichtig ben waardoor het niet vooruit gaat of toch weer afneemt? Gelukkig ben ik onderzoekend en wordt ik er steeds beter in. Maar wat is eigenlijk steeds beter?
In weven kan ik duidelijk leren, ik volg een cursus en heb een duidelijke leidraad hoe ik verder kan ontdekken. Voor patronen bedenken gebruik ik ruitjespapier en software waarin meteen duidelijk wordt wat het gevolg is van mijn krabbels. En daarna ga ik het weven en ben ik benieuwd hoe het er echt uit komt te zien. Tijdens het weven zie ik al wat er gebeurd en na één of wat weken heb ik een eindresultaat. Misschien omdat ik nog beginnend ben of omdat het me zo goed bevalt, maar ik ben steeds tevreden met hoe het er uit ziet.
Bij het schrijven aan mijn scifi verhalen is het iets ingewikkelder omdat ik daar meer geconfronteerd wordt met mijzelf. Woorden zijn altijd een lastig iets geweest. Ik denk omdat ik vroeger geen woorden kon geven aan wat er in me omging. Als ik schrijf gaat het direct over mij. In mijn blogteksten gaat het makkelijker, kan ik gewoon de deur openzetten en vloeien de woorden bijna naar buiten. Maar in verhalen creëer ik werelden, iets wat ik ooit af leerde sluiten gevoed door angst geen acceptatie te krijgen. Ook daar heb ik guidance in gevonden, in een schrijfclubje. Samen met andere schrijvers bespreken wat ik geschreven heb geeft me het idee dat ik het kan, hoezeer mijn innerlijke strijd het tegengestelde terug kan schreeuwen geloof ik dat oefenen kunst baart.
Misschien kan ik dat meenemen in het dilateren, oefening baart kunst. Het is ook niet dat ik helemaal geen begeleiding heb. Morgenochtend kom ik weer bij de bekkenbodemtherapeut die me helpt met het ontspannen van de bekkenbodem tijdens het dilateren. En natuurlijk de osteopaat, zij is leidend en zorgde dat ommekeer mogelijk was, ook al is dat een tergend langzaam proces.. Misschien moet ik het gaan zien als een kunstvorm. Een kunstwerk voor mijzelf dan wel, hihi, maar een onderzoek waarin ik steeds beter word. Ook al weet ik het eindresultaat van iets wat ik creëer nog niet tijdens het proces, door nieuwsgierig en onderzoekend te blijven en vooral door vol te houden en te blijven geloven in mijzelf volgt er altijd iets moois. Soms binnen een paar weken, soms duurt het maanden of langer. Al hoop ik niet jaren, ik affirmeer in mijzelf dat ik geloof in mijn kunsten en creëer gestaag mijn grootste werk ooit.
