Ruim drie jaar geleden bedacht ik de illustratie die een jaar later in de cover geperst zou worden van mijn 365 Jurkjes Boek. Me zo’n stempel waarmee goudkleurig folie in de linnen omslag gedrukt wordt. Dit werd het boek waarin ik na al die jaren verstoppen in het middelpunt van belangstelling ging staan, en waarmee ik iedereen die het nodig had kon laten zien hoe belangrijk het is je ware identiteit te omarmen. Het verdiende die mooi rode linnen sprookjesboekkaft. Op het moment dat ik de illustratie maakte dacht ik aan de meest vrouwelijke manier om mijzelf op te tekenen, in de stijl van het geboortekaartje dat mijn moeder voor mij tekende alweer bijna vijftig jaar gelden. Ik zag zo’n jurk voor me waarvan de rok opbolt door de wind, waarmee je oneindig kan zwieren.
Hoewel ik de kaft ermee opsierde, had ik zelf niet zo’n jurk als in de tekening. Ik had wel een paar lange jurken die ik droeg in mijn 365-jurkjes-jaar, maar geen van die jurken is echt blijven hangen. Of eigenlijk hangen ze daar maar, ik heb er niet zoveel mee. Mijn ideale jurkje eindigt net boven de knie, maximaal 99 centimeter vanaf de schouder. Al was het maar omdat mijn benen te mooi zijn om te verstoppen! Daarom leek zo’n lange jurk mij niet een succes. Het kwam niet in me op het uit te proberen omdat ik toch al niet graag een jurk draag die tot net onder mijn knie rijkt.
Veel eerste of tweede stapjes in jurkjesland heb ik genomen in een faceboekgroep voor vrouwen die van retro kleding houden. Je kan daar heerlijk en ongegeneerd jurkjes foto’s dumpen, zonder dat je commentaar krijgt over hoe iets flatteert of niet. Er heerst een fijne positieve vibe, waardoor ik het fijn vind om daar mijn kledingstijlen te verkennen. En er wordt ook wel eens wat geruild en gegeven. Zo ook laatst, rond het zes jarige jubileum bestaan van de groep. Er kwam een maxi jurk voorbij die me wel leuk leek, ik besloot ervoor te gaan. “Zou het wat zijn voor mij?” dacht ik. En.., ik kreeg de jurk! Daar ben ik nog steeds enorm dankbaar voor, want het oversteeg al mijn verwachtingen. Ik was verbaasd hoe heerlijk de jurk aanvoelde, tegen mijn benen vooral als je net wat sneller loopt. Of de wind die alles op doet bollen. En het zwiert ook fantastisch!
Heel veel jaren geleden in mijn studententijd, werd ik door vrienden in Utrecht overgehaald in een lange zwart fluwelen rok mee te gaan naar een gothic feest in Tivoli. Ik ging ervoor al vond ik het spannend, misschien vooral ook omdat ik merkte dat ik het stiekem heerlijk vond een rok te dragen. Hoe die rok voelde tegen mij benen, in plaats van de ruwe spijkerboeken die ik normaal droeg in mijn mannelijk omhulsel. Die vrijheid was een verademing! En het mocht, want het was een gothic feestje. Toen ik in vorige week in mijn nieuwe aanwinst het dorp in snelde en bijna niet vooruitkwam door de wind die de rok steeds tussen mijn benen waaide, moest ik daaraan denken. Eén van die luikjes die destijds soms open mochten om mij stiekem even mij te voelen, weet ik nu. Ik denk dat er meer maxi jurken gaan komen! Net als dat ik nu ook vaker korte en lange rokken ga dragen met iets leuks erboven. Ik blijf verkennen. Wie weet ga ik zelfs weer eens een broek proberen, als die maar mooi is en fijn aanvoelt.
De afspraak in die facebookgroep is dat je foto’s maakt van je aanwinst en die in de groep plaatst als bedankje. Een foto van de serie om te bedanken voor de maxi-jurk raakte me. Want de jurk maakte in die foto eenzelfde bolling bij de benen als in de illustratie, een lichte zwier in de rok van de jurk. Bijna alsof ik die bewuste foto jaren geleden overgetrokken had voor de cover van mijn boek, alles klopte. Alleen mijn haar is nu een stuk langer. Nu drie jaar heb ik eindelijk die foto die erbij past, de jurk die ik tekende omdat het voelde als een ultiem voorbeeld hoe ik mijzelf voor me zag verderop in mijn transitie. En nu draag ik die jurk. En het voelt precies zoals ik me het drie jaar geleden voorstelde. De cirkel is rond!
Je kan het boek trouwens nog steeds bestellen, er zijn nog 11 genummerde exemplaren!
