Als ik True Colors van Cyndi Lauper hoor, voel ik eigenlijk altijd wel traantjes in mijn ooghoeken, en blijft het nummer dagen lang naklinken in mijn hoofd. Ik was elf toen het nummer in 1986 uitkwam. En wat er ook rond ging in mijn hoofd met al die opkomende hormonen en al bestaande ingewikkelde lagen van geheimhouding, dit nummer raakte me toen al tot in de kern. Het was een van die positieve boodschappen die ik meenam in mijn ontwikkeling, ook al kon ik niet doorgronden wat er met mij aan de hand was. Buiten dat het al op nare toon enigszins uitgelegd werd door mijn omgeving, waar ik vaak watje of mietje genoemd werd. Mijn thuissituatie was terugkijkend onveilig, en mijn zelfbeeld was compleet negatief. Die jaren waren denk ik de meest ongelukkige jaren uit mijn kindertijd. Ik creëerde mijn eigen wereld en vulde die met lezen en muziek. In mijn kamertje las ik alles wat meer of minder diepgang had uit de jeugdbieb, tot ik rond mijn dertiende alles gelezen had wat er beschikbaar was op die afdeling. En ik luisterde naar muziek, veelal wat mijn oudere zus luisterde nam ik over.
Steeds weer bijzonder om te zien, wat een vrouwelijke uitstraling hadden mannen toen in veel videoclips en films. Niet dat ik op die leeftijd bewust met mijn verborgen vrouwelijkheid bezig was, maar ik vond het prachtig, dromerig, die vrouwelijke man-figuren. Maar bij True Colors was het vooral de stem van Cindy Lauper die me triggerde. Zo liefdevol, moederlijk, zorgend. Ik denk dat veel mensen dat hebben met haar stem, alsof je veilig tegen een ideaal gedroomde moeder aankruipt. Ik sla haar warme deken om me heen.
Dinsdag was ik bij de bekkenbodemfysio. Er werd onder andere een echo gemaakt van mijn buikspieren. Op het scherm kijkend naar het binnenste van mijn spieren grapte ik ‘het is een meisje’, de therapeut speelde vrolijk mee. Natuurlijk leek het daar niet echt op, buiten de setting van de apparatuur en het in in-de-buik-kijken, maar het gaf me een onverwachts geluksgevoel zo onderzocht te worden. Even moedertje spelen, zoiets denk ik. Een puur moederlijk gevoel. Niet verdrietig, ik geloof niet dat ik een negatief gevoel overhoud aan het gemis. Maar wel dat pure gender-euforische gevoel dat je zomaar ineens kan overvallen, heerlijk!
Het zoenen in de videoclip van True Colors voelt in al die veiligheid die de clip en de tekst oproept bijna ongepast, ik kon me die beelden ook totaal niet herinneren, maar ook dat is liefdevol bedoeld natuurlijk. Daten voelt vooralsnog minder euforisch. De enige paar dates die ik gehad heb in de laatste vier jaar zijn puur nieuwsgierigheid maar mijn situatie, en op een halve hand te tellen. Vandaag kreeg ik weer de vraag of ik ‘vrouw of transeksueel ben’. Tip; gebruik liever het woord transgender, dat is gewoon liever! Maar op zo’n moment twijfel ik even, denk ik: ‘hoeveel kans is dat die persoon in het hoogtepunt van de videoclip van Cindy Lauper een trans vrouw wilt zoenen?’.
Ergens weet ik op dat moment ook wel dat ik met die gedachte onterecht het negatieve onzekere in mij de ruimte geef. Als ik naar mijn psycholoog luister, keer ik het om. Dat is ongeveer wat ik als huiswerk meekrijg. Oefenen erboven te staan, leren observeren, inclusief mezelf. Herkennen waar ik reageer of voel vanuit oude pijn uit mijn kindertijd, het lukt me steeds wat beter. Als ik me verschuil, straal ik minder. Iemand mag best verbaasd kijken als ik vertel dat ik euforie voelde bij een echo. Misschien niet de beste openingszin, en ik heb het er natuurlijk ook niet over gehad in die teleurstellende chat, maar als diegene mijn ogen ziet fonkelen is die meteen betoverd.
Eigen dentiteit is is zo enorm belangijk, leer ik de laatste jaren. Ik weet niet of er een tijd komt waarin dat overal deels verstopt moet worden, ik houd soms mijn hart vast. Ik wil nooit meer terug naar die grijzige wereld. Toch denk ik eigenlijk dat het niet zo hard zal lopen, en ik leef het liefst in het nu. Maar het is zo belangrijk om jezelf te mogen zijn. Hoe kan ik anders mijn true colors laten zien?