Vandaag moest ik wat dingen regelen. Hout kopen omdat de schutting in mijn tuin bijna omvalt, een cadeautje voor iemand, kattenvoer. Ik merkte dat ik bij iedereen waarmee ik oogcontact maakte afwoog of diegene op de bully gestemd zou hebben. Want één op de vier stemmers kozen voor de bully. Het maakte me wrang en achterdochtig. Niet zoals ik door de dag wil gaan, ook niet nadat de bully de verkiezingen won en Nederland nu daadwerkelijk in het rijtje plaats van Europese landen met een rechtsextremistische voorkeur en mogelijk binnenkort ook leider.
Hij voelt echt als de bully. Vroeger ben ik veel gebullied. Het duidelijkste voorbeeld was Moene, iedereen was bang voor hem. Hij heerste als het ware over de kinderen van Daalhof, de wijk in Maastricht waar ik toen in een gezinsvervangend tehuis woonde. Volgens mij ben ik ook een keer verbaal of fysiek bedreigt geweest door hem, ik ben het kwijt zoals zoveel uit die tijd. Maar het was een echte typische bully. Geen idee wat er van hem geworden is.
Ik moet denken aan de serie Stranger Things, of al die Stephen King boeken die ik vroeger verslond waarin de bullies uiteindelijk toch echt het onderspit delven. De intrinsieke liefde overwint uiteindelijk altijd is de boodschap. Het gaat er in die verhalen wel eerst allesvernietigend aan toe. Iets wat ook in de plannen zit van deze bully. Zoals het aanjagen van haat, het volledig weghalen van cultuurgelden en de rem op diversiteit. Waar ik juist leef voor liefde, cultuur en diversiteit.
Ik hoop niet dat deze vernietiging ver komt voordat de meerderheid weer in gaat zien dat dit niet de weg is. Ik ben niet gemaakt voor een verharde wereld maar ik wil ook niet wegduiken. Ik ga gewoon door met mijn jurkjes en blijf weven tot ik erbij neerval. Ik voel me niet bang zoals vroeger al komt het soms even omhoog, ik voel me vooral ongerust en boos. Maar ik ga mijn best doen bij mezelf te blijven en liefde uit te stralen. Ik laat mezelf niet beïnvloeden door het bully-aroma, trek mijn mooiste jurkje aan en weef me door de dag.