Iemand vroeg me laatst waarom ik herhaaldelijk schrijf over affirmatie. En of ik inzag hoe anderen er over denken als je dat met regelmaat doet. Het zette me aan het denken want het bleek ingewikkelde materie voor mij. Het zorgde er zelfs voor dat ik even uit mijn schrijven raakte! Ik voelde me niet negatief op die manier een paar weken daarvoor maar toch raakte ik even van slag. Wat moet ik ermee als anderen mijn schrijven over affirmeren moe zijn? En hoezo heb ik dat niet nodig, het is toch niet iets negatiefs om te affirmeren?
De vraagsteller bedoelde het niet kwaad overigens maar noemde dat een affirmatie een leugentje is die je herhaalt tot je die leugen gelooft als de waarheid. En inderdaad vond ik een paar websites die datzelfde beweren al voelde dat wat meer als een simplistische makkelijk uitleg en niet als wat ik voel als ik het woord gebruik. En natuurlijk klopt het ook niet. Het woord betekend simpelweg bevestigen of bekrachtigen, de Romeinen gebruikten het al! Niet het aanleren van een onwaarheid.
Ik had het er over met een vriendin en we kwamen er op uit dat je ook negatief kan affirmeren, bijvoorbeeld door positieve affirmatie te ontkrachten, dus waarom niet kiezen voor het positieve! Iedereen affirmeert wel op een of andere manier. Het uitspreken van hoe je jezelf voelt is al een vorm van affirmatie naar jezelf. Je realiseren hoe je jezelf wilt voelen is het begin. Dat “leugentje dat herhaalt wordt tot je het zelf gelooft” is geen leugentje, het is het ontwennen van die negatieve gevoelens over jezelf en het wennen aan het idee dat wat je zo hardnekkig affirmeert er eigenlijk altijd al was.
Ik vergeet nooit hoe ik op de dag dat ik ontdekte dat ik transgender vrouw ben een paar uur na dat bijzondere moment naar de spiegel liep om daar opnieuw die affirmatie uit te spreken die ik al jaren oefende maar steeds net niet helemaal waar overkwam op mezelf. “Ik houd van jouw!” zei ik, mijzelf aankijkend met schittering in mijn ogen. Ik voelde tranen want het klikte meteen en ik begreep dat ik mijzelf gevonden had. Ik was er altijd al maar eindelijk maakte ik contact. Mijn laatste twijfel over wat me zojuist overkomen was en me op dat moment nog maar een paar uur echt bezig hield verdween als sneeuw voor de zon. Eindelijk kon ik mijn affirmatie volledig en vol liefde affirmeren. En ik spreek die zelfliefde nog steeds regelmatig uit als ik in de spiegel kijk.
Ik ben al best behoorlijk tevreden met waar ik nu ben en wat ik bereikt heb, en ik vind het heerlijk te bedenken waar ik naartoe wil en ga. Het affirmeren van mijn vrouwelijkheid, mijn eigenheid en andere positiviteit helpt mij enorm. Als een soort toverstafje dat mijn diepste gevoelens raakt en naar de oppervlakte brengt. Ik houd van affirmatie en ik verwacht niet dat ik daar ooit echt mee zal stoppen. Zolang ik leef affirmeer ik raak over alles wat mijn hartje begeerd. En schrijf ik erover, in overvloed!
