Het voelt nog een beetje onwerkelijk. Een paar maanden geleden heb ik mijn baan opgezegd. Na 13 jaar had ik de dinsdag voor mijn vakantie mijn laatste werkdag bij Stichting WORM als systemadmingirl. Een superleuke plek om te werken natuurlijk, maar het werk zelf klopte niet meer bij mij. Buiten dat ik inmiddels volledig uitgekeken was op systeembeheer was het ook teveel verweven met mijn andere bezigheden doordat ik toch regelmatig stiekem even in de mail keek of er geen problemen waren waar ik iets mee moest. Bovenal stond de tijd die het innam mijn nieuwe carrière als wever in de weg.
Al jarenlang speelde ik met het idee. Verhalen van mensen die hun patroon doorbreken en durven te gaan voor minder zekerheid om die hartenwens na te jagen trokken altijd aan me. Wat nou als ik volledig voor de kunst ga, met nog wat freelance werk maar zonder die vaste veilige loondienstbaan, ga ik dan financieel ten onder? Of openen er deuren die anders gesloten blijven? Ik stelde het idee uit, misschien ook omdat ik steeds maar niet een techniek of passie vond die me voortdurend in beweging hield. Maar zeker sinds ik het weven vond begon het systeembeheer steeds meer een last te worden. Ik begon slechter te slapen in de nachten voordat ik bij WORM werkte. Mijn hele systeem vertelde me dat het tijd was. Ik had de juiste kunst-drive gevonden en besloot een subsidie aan te vragen, en als die zou slagen te stoppen bij WORM om vandaar uit verder te kijken. En zo geschiede. Het Stimuleringsfonds honoreerde mijn aanvraag voor mijn weefonderzoek naar het vertalen van grafische glitches in weefsels waarvoor ik tot eind februari een deel van de week aan de weef ben. Ik besloot mijn verlangen waar te maken en nam ontslag bij WORM.
Het is zo heerlijk te weten dat ik vanaf nu vier dagen per week heb om te weven, en een naaicursus die ik eerder begonnen was af te maken. Ik heb nog twee halve dagen werk op ZZP basis maar verder is de hele week creatie! Natuurlijk is het ook best spannend, want eigenlijk ben ik maar ‘covered’ tot en met december, uitgaande van het salaris dat ik tot en met juli ontving. Maar er kan veel gebeuren in vijf maanden. Wat me de laatste tijd opvalt is dat als ik een bepaald idee uitstippel of een langetermijnplanning maak die best goed in elkaar zit, ik gaandeweg de uitvoering steeds weer bang ben dat alles in de soep loopt. Ook al begin ik steeds beter te zien dat ik best een goede planner ben. Regelmatig voel ik angst voor afwijzing of ervaar ik faalangst die op allerlei momenten de kop op kan steken. Mijn kindertijd was onstuimig en mijn transgender zijn werd niet gezien of erkent. Ik ontving liefde maar er was ook veel stress en onzekerheid. Ik ga ermee aan de slag de komende jaren, om het effect in ieder geval te verzachten. Nu mijn genderdysforie zo goed als geheeld is herken ik die momenten van angst beter waardoor ik het gevoel kan plaatsten en vaak zelfs kan parkeren.
De angst is vaak ongegrond. Zeker wat betreft creëren. Ik kom uit een creatieve familie met best wat kunstenmakers. Mijn nichtje is tweede violist bij het Rotterdam Philharmonisch. Mijn oma had een groot weefgetouw staan in de weefkamer, al kan ik me niet veel van haar weefsels voor de geest halen. En mijn opa maakte prachtige pentekeningen tijdens de tweede wereldoorlog en later in zijn vrije tijd maakte hij foto’s van de maan met behulp van zijn sterrenkijker die hij ontwikkelde in zijn doka. Mijn moeder fotografeerde ook en had ook een doka maar maakte de laatste keer dat ik haar zag vooral quilts in prachtige kleurencombinaties. Ik weet zeker dat ik de liefde voor het combineren van kleuren van mijn moeder meegekregen heb.
Ik merk dat ik de neiging heb om vooral te maken, geen acquisitie te plegen en mijn werk naar buiten te brengen. Maar een van de voorwaarden die ik voor mijzelf gesteld heb om te stoppen bij WORM is dat ik een deel van de vrijgekomen uren ga stoppen in het onderzoeken naar de manier waarop ik mijn weefsels wil presenteren en leren actief naar buiten te treden met mijn werk. Het helpt dat ik nu een vorm van kunst maken gevonden heb waar ik me helemaal thuis in voel en waar ik kan blijven leren en ontdekken. Het maakt me enthousiast en dat breng ik over op anderen als ik erover praat. Het is vooral werken aan mijn zelfvertrouwen.
Dit jaar vierde ik twee weken Vlieland mét zoon en één week zonder. Daartussenin had ik een dagjes thuis en op die dag had ik een uurtje gepland om te weven. Ik wilde een testje doen met turquoise inslag op de verder bond gekleurde schering. Iets zorgde er die dag voor dat ik het steeds uitstelde. Ik was bang dat het me tegen zou staan. Wat als ik er nu ineens toch helemaal niet blij zou worden van het weven? Dat ik ineens zou merken dat het toch niet mijn ding was? Het hielp wat rustige achtergrond muziek op te zetten en gewoon te beginnen. Al gauw was ik aan het weven en vergat ik de tijd. Na mijn uurtje was ik bijna in tranen, natuurlijk was het goed. Meer dan dat. Ik ben er helemaal klaar voor!
