Vandaag ben ik begonnen met het opstarten van de dagelijkse dingen. Zoals mijn computer. Ik merk dat ik er eigenlijk nog niet klaar voor ben, dat ik er nog in moet komen. Al ben ik blij met de tuin, al de bloemen die gegroeid of erbij gekomen zijn in de tijd dat ik er even niet was, de tomaatjes die toch nog uitkwamen en de appeltjes die groter geworden zijn, toch mis ik het grote veld voor mijn tent, het continu buiten zijn. Mag ik nog even terug naar de Vlie? Het voelt vreemd. Ik ben drie en een halve week op het eiland geweest maar toch ben ik weer direct moe na het boodschappen doen. Bijna alles is nog ingepakt en de was moet nog gedaan worden. Het komt allemaal wel maar nu kruip ik liever diep in de bank. Ik denk dat het de after summer blues is. Ik wil nog niet dat de zomer langzaam ten einde komt.
Maar wat ook speelt is mijn herstel dat maar niet wilt vlotten. Ik had besloten op Vlieland dagelijks drie keer te dilateren. Voordat ik ging leek dat te helpen namelijk. Ik begon zelfs te denken dat ik het probleem deels had kunnen voorkomen als ik meer dan twee keer per dag twintig minuten gedilateerd had. Ook had ik het idee dat ik te weinig gefietst had. Door meer te gaan fietsen zou het littekenweefsel vast eerder soepeler geworden zijn en was de diepte wellicht niet zo enorm verminderd. En al leek het middenin mijn vakantie heel even te kloppen, nu weet ik beter.
Het voelt een beetje dubbel, enerzijds ben ik blij dat ik mijzelf die eerste vijf maanden niet tekortgeschoten ben, mijzelf valt echt niets te verwijten in het genezingsproces. Maar tegelijkertijd had ik liever gehad dat het wel uitgemaakt had en ik nu grote stappen verder was in het proces. Helaas is dat niet zo. Als ik op de fiets stap om boodschappen te doen is het zitten even pijnlijk als vóór de vakantie. Na even fietsen wordt het meestal iets soepeler, maar als ik na de boodschappen weer opstap is het gewoon weer terug. Daarom fietste ik ook zo weinig voordat ik naar Vlieland ging, lopen is fijner. Net als het dilateren dat ik al die weken drie keer per dag vol overgave deed. Het begint nog steeds elke keer opnieuw bij nul, en gezien het littekenweefsel nog steeds gestaag groeit is de ruimte eerder iets minder geworden dan vóór de vakantie.
Wel heb ik in de vakantie voor elkaar gekregen dat ik naar de osteopaat kan. De osteopaat zou veel magie kunnen doen met littekenweefsel begreep ik, en dat past precies bij mijn probleem. Vóór de vakantie was ik al bij een osteopaat die door uitwendige massage bereikte dat mijn perineum soepeler geworden lijkt, maar morgen heb ik mijn eerste afspraak bij de osteopaat die ook inwendig behandeld. Ik hoop dat zij het tij kan keren, dat er toch een oplossing is voor het nog steeds groeiende probleem. Zij is mijn laatste strohalm! Al is het maar om te voorkomen dat ik een alomvattende operatie moet ondergaan van de schede straks en in plaats daarvan het probleem verholpen kan worden met een iets kleinere ingreep.
Toch wil ik graag noemen dat het niet alleen ellende is hier. Ik ben moe maar voel me ook goed. Dat het veel energie kost is niet vreemd maar door de operatie zes maanden gelden heb ik me tegelijkertijd heerlijk gevoeld op Vlieland! Waar ik de twee vorige zomers nog veel uit wilde leggen over het transgender vrouw zijn vergat ik er dit jaar aan te denken. Het behoefte geen uitleg meer, ik voelde me gewoon heerlijk vrouw. Voelde me heerlijk mijzelf. Misschien heb ik daarom wel die after summer blues, ik wilde nog even doorstralen en niet denken aan de onderliggende feiten. Nog even los zijn van werk en andere verplichtingen en daartussendoor het herstel.
Ik moet er gewoon nog even inkomen. Morgen hoop ik op een fijne reactie van de osteopaat en de komende maanden op een nog fijnere reactie van mijn lichaam op haar behandeling. Binnenkort ga ik met een vriendin ‘voor het eerst’ naar de sauna. Mijn volgende lichtpuntje in het leven dat gewoon doorgaat. En terwijl ik dit schrijf komt ineens het 365-Jurkjes-motto uit mijn eerste jaar hormoontherapie in mijn gedachten voorbij: in stapjes wordt ik steeds meer mij!
