Als ik terugdenk voel ik nog steeds die spannende rit met Marian naar de kliniek. Of dat ik net vóór de narcose ineens een veel lagere dan mijn normaal lage bloeddruk had en hoe dat goed kwam toen ik binnenin de overweging nog een laatste keer maakte. De enorme opluchting die ik vandaag één jaar geleden voelde op het moment nadat ik wakker werd uit een bizar vreemde narcose-droom. Ik vroeg mijn zus die naast mijn ziekenhuisbed stond of het echt gebeurd was. ‘Ja’ zei ze. Ik keek onder de deken en zag vlakte in plaats van een bobbel. Mijn genderbevestigende operatie was geslaagd, de zwengel was weg. Wat een bevrijding. Nog steeds! Mijn focus was zo gericht op de wens geen zwengel meer te hebben dat ik half vergat dat er een ruil plaats gevonden had. Al zag het er nog bont en blauw uit, ik was enorm blij met mijn nieuwe aanwinst. Ik moest er wel nog even aan wennen hoor. Eigenlijk aan alles, er gebeurde zoveel meer dan alleen de operatie. Maar het voelde meteen goed, niet dat ik ook maar enige twijfel had vooraf maar het was toch een heerlijke opluchting, alles!
Ik kwam thuis in een warm bad van vriendinnenliefde. De eerste week was ik 24/7 omringd door lieverds en de weken daarna nog veel overdag In dat heerlijke hoekje in de woonkamer dat ik tevoren liefdevol gemaakt had voor mezelf. Mijn herstel ging iets langzamer dan gemiddeld maar na precies twee maanden begon ik weer te werken op locatie. Die twee maanden voelden als een soort pauze al ook kon ik niet veel meer dan gehoorzamen aan mijn lichaam wat vooral in het begin horizontaliteit inhield. Maar stapje voor stapje liep ik grotere rondjes in de wijk en kon ik langer zitten op een stoel.
Er was wel erg veel littekenweefsel ontstaan. Zoveel dat ik niet kon dilateren zoals gebruikelijk is. Normaal moet je na de operatie het eerste jaar elke dag dilateren met een pelot om de ruimte binnenin goed te houden en enigszins op te rekken. Na een half jaar ga je afbouwen na een keer per twee weken dilateren of spelen. Maar in mijn geval wilde het niet lukken. Het opgebouwde weefsel groeide genadeloos door tot er zes maanden later nog maar weinig ruimte over was. Net voor mijn Vlieland-vakantie vertelden twee vrouwen op één dag over hun succes met littekenweefsel rond de onderbuik door het inschakelen van een osteopaat. Direct na die vakantie kon ik terecht bij Sary. Wat ik zie als mijn redding! Voor een correctieve operatie wordt er huid van de buik weggehaald wat weer moet herstellen en er is veel risico op weer littekenweefsel binnenin. Maar door de behandeling bij Sary is er weer zoveel ruimte teruggewonnen dat het er nu op lijkt dat een tweede operatie niet nodig zal zijn. Het is wel erg intensief, ik dilateer twee keer per dag een uur en het einde is nog niet in zicht. Ook al zijn er momenten dat ik er eigenlijk helemaal geen zin in heb brengt het me wel steeds tot een soort verplichte ruststand. Met een luisterboek op is het bijna een soort meditatie.
Mijn geluksgevoel is hoe dan ook enorm verbetert sinds de operatie. Ik ben liever voor mezelf, geef mezelf meer ruimte te herkennen en voelen wie ik ben. Sinds het eerder afgooien van het masker, het starten van de hormoontherappie en nu ook het daadwerkelijk ontdoen van de zwengel begin ik steeds meer te voelen. Ik dacht dat ik altijd al voelde, maar doordat ik zoveel verhulde in mijzelf viel dat eigenlijk best tegen. Soms gaat dat ook samen met negatieve gevoelens, onzekerheid over of ik mag zijn, waar ik vandaan kom. Maar steeds meer voel ik een stevigere basis. Het mooiste is wel dat ik nu vrijwel niet meer bezig ben met mijn testosteronverleden. Waar ik tot de operatie nog vaak dacht bij allerlei lichaamselementen ‘Maar dit maakt me toch niet vrouwelijk’, was ik totaal vergeten dat ik dat zo vaak afwoog. Het is zo goed als weg, ik weeg het niet meer af. Ik ben gewoon vrouw!
De hormoontherapie gaat ook gewoon door. Ik blijf voor de rest van mijn leven oestradiol-pleisters plakken. Maar ik omarm het. Ik ben er zo blij mee, nog steeds merk ik veranderingen. Zoals dat ik mijn beenhaar nu maar eens in de week scheer. Of mijn haardos steeds maar voller wordt! Ik was wel even bang dat mijn libido aan het verdwijnen was maar die is er toch echt wel met enige regelmaat. En het spelen is onbeschrijfelijk fijn. Alles voelt nu logisch. Ik las laatst dat uit onderzoek blijkt dat het gemiddeld zo’n drie jaar duurt vanaf de laatste stap in de transitie voordat de genderdysforie na drie jaar volledig verdwenen is. En al moet ik nog veel epileren in mijn gezicht en is het dilateren nog lang niet over, zie ik de operatie als die laatste stap. Ik begrijp nu naast mijn denken ook diep in mijn ziel wat die genderdysforie of discongruentie eigenlijk inhield, deed met mij. En ik denk dat er nog maar een klein beetje van over is. Ik voel me vooral helemaal girly en vrouw, en het voelt heerlijk!
