Vandaag keek ik in de spiegel terwijl ik wat zwaardere oorbellen in deed. En ineens zag ik het heel duidelijk, mijn linkeroor zit wel twee centimeter of iets lager dan mijn rechteroor! Direct ook merkte ik dat ik het wel mooi vond. Een gezicht is eigenlijk niet symmetrisch, en het geeft ook karakter. Wat ik vooral leuk vond aan deze ontdekking is dat ik er zo luchtig mee omging. Ik zag het niet als iets negatiefs, iets waarvoor ik me kon schamen. Ik werd er niet onzeker door.
Nu ik het opschrijf komen er wel flarden van eerdere gedachten binnen. Volgens mij was het me wel eerder opgevallen maar had ik het weggeduwd. Het voelde als imperfectie. Niet een groot ding, maar wel iets waar ik onzeker over kon zijn, dus beter kon vergeten. Zoveel in mijn hoofd was zo ingewikkeld, en door vooral mijn positieve ik op de voorgrond te zetten werd het overzichtelijker. Ik ben ook doorgaans positief, maar de onzekerheid over hoe de buitenwereld op mij reageerde stuurde ook veel. Leuk hoe ik de laatste tijd zomaar overvallen kan worden door mijn eigen positieve overdenkingen.
Zo had ik een week of vijf geleden plotseling een voor mij tot dat moment ondenkbare gedachtensprong: “Wat nou als ik gewoon naar de sportschool ga?”. Heb je dat wel eens? Dat je ineens iets bedenkt dat totaal uit je comfortzone ligt? Ik heb er echt een tijdje op zitten broeden. Wat gebeurde er ineens in mij, en waarom ook niet? Vroeger schaamde ik me voor mijn lichaam. Dus vóór mijn ontdekking en transitie. Zoals ik op het strand al onhandig mijn destijds bestaande zwengel probeerde te verbergen. Ik wist het niet echt van mijzelf want ik affirmeerde toen een redelijk knappe man, vrouwelijk en sociaal in gedrag, een strandjutter met grove baard. Als ideaalbeeld om oud in te worden. Niet dat ik persé kleinkinderen verwacht, maar wie wil er nou niet een vriendelijke jutters-opa? Al was mijn echte ideaalbeeld toen eigenlijk al juist zo’n oprechte en superlieve oma, wat ik toen nog niet linkte aan mijzelf.
De eerste jaren na mijn ontdekking was mijn lichaam nog meer een obstakel. Ik begreep dat die zwengel niet klopte bij mij, maar zolang het er nog was, was het toch een letterlijke hobbel om mee te dealen. Het verstoppen lukte best goed, zeker nadat de hormoontherapie was ingezet. Ook het dragen van protheses maakte me rustig en opgewekt, maar het was ook ingewikkeld om het zo te krijgen dat het mooi was. Ik ben wel trots op mezelf dat ik gewoon ging zwemmen, met zo’n badpak die onder corrigeert en waar zwemprotheses in konden.
Ik had dit jaar ook een zwemabonnement in het Hoekse Bad, en het was nu ook zonder ingewikkelde gedachten, niets om te verstoppen of aan te passen. Ik kon gewoon zwemmen. Toch ben ik maar weinig geweest en zocht ik iets anders waar ik meer gemotiveerd naar toe zou gaan. Het sportschool-idee kwam ook niet helemaal uit het niets, tijdens corona-fysio eerder merkte ik dat die apparaten best leuk waren. Toch had ik toen niet de gedachten dat verder door te gaan voeren in een fitnesscentrum. Echt? sportschool? Ik werd blij van het gevoel van die positief overvallende gedachte. Dat iets wat ik vroeger altijd afdeed als ‘echt niets voor mij’, nu ineens een logische optie was.
Zoals andere stappen de laatste jaren was mijn eerste beeld kledinggebasseerd. Ik stelde mezelf voor in legging, sport BH met een sportief shirt erover, leuk! En zo ga ik nu ook echt naar de sportschool. De derde week nu! Ik leer er allerlei nieuwe termen. Ik warm op met de crosstrainer, dan one-arm pulley, ab crunch, hamstring pulley en legg press. Van de laatste krijg ik vollere billen, hihi, als bonus. Afsluitend cardio op de loopband. Twee keer in de week full body, en gaandeweg komen er oefeningen bij. Ik vind het fijn om te doen en ik verwacht er fitter door te worden en een beetje af te vallen, al was het maar om uit de gevarenzone te blijven voor slaapapneu. Boven de 85 kilo kom ik daarin terecht, weet ik uit eerdere ervaringen. Het is ook nodig omdat ik ergens volgend jaar mogelijk een correctieve operatie krijg beneden. Dat afvallen daarvoor gewenst was, hoorde ik overigens pas twee weken na die sportieve ingeving. Het zorgde er wel voor dat ik ook echt die proefles begon!
Toen ik vanmorgen in de spiegel keek en realiseerde dat een oor hoger zit dan het andere, voelde dat verrassend goed. Ik merkte weer hoe intrinsiek tevreden ik nu ben met mijn lichaam, en dat het resoneert met mijn zijn. Er komt waarschijnlijk nog wel een correctieve operatie, en ik ben nog lang niet klaar met epileren, waar ik soms nog echt wel tegenop zie. Ook speelt er nog hechtingsstoornis en afwijzingsgevoeligheid die ik vroeger opbouwde, en waar ik nu mee om leer gaan met de hulp van een psycholoog waarmee ik die juiste klik heb. Maar mijn lichaam en ik zijn in sync. Ik voel dat de genderdysforie verdwenen is. En dat is heerlijk!
P.S.
Ik ben een crowdfund campagne begonnen voor een geeky weefkunstproject dat verteld over mijn transitie. Om dit geluksgevoel op artistieke wijze in beeld te brengen en te delen met de wereld, te laten zien hoe belangrijk de transitie is voor veel trans personen. Kijk je mijn superleuke voordekunst-filmpje, en doneer je mee? De campagne komt richting het einde, en ik heb echt nog wat hulp nodig om het waar te maken!
