Vanmorgen ging ik vol goede moed verder met mijn gewaagde plan. Het combineren van elektronica en weven. Een bandweefsel met RGB-leds erin verwerkt. Eerder had ik de schering inclusief de geleidende garen al gemaakt, niet zonder frustratie want het is lastig materiaal. Maar het lukte. Nu wilde ik voordat ik de eerste RGB mini led in zou gaan rijgen de elektronica werkend krijgen. Ook daar veel frustratie want de documentatie is schaars, net als mijn kennis. Maar er kwam een eureka moment. En toen toch weer in de mineur, want de bedrading van het badweefsel klopte niet. Een onhandige denkfout.
Met pijn in mijn hoofd en in mijn onderrug op de bank gebeurde er ineens veel in mijn hoofd. Waarom wil ik soms met elektronica werken? Ik bedoel natuurlijk is het leuk maar ook ingewikkeld. Ik weet best wel wat van elektronica, maar vooral dat alles energie vraagt vooral ook van mijzelf. En juist nu is er niet veel van beschikbaar. Dus waarom zoek ik het dan toch weer op? Is het een drang om mezelf te bewijzen? Misschien zelfs meer naar mijzelf dan naar de buitenwereld. Dat ik het allemaal wel kan. Uiteindelijk besloot ik niet door en door te gaan, voor nu de stekker eruit te trekken.
En direct na dat besluit kwamen de tranen. Want wat blijft er zo nog over van mijn oude kunstpraktijk? Ik vind het lastig los te laten, toe te geven aan sommige stukjes van mijn ontwikkelingen. Want misschien is het wel zo dat ik in de toekomst nog weinig met elektronica ga werken ook al roep ik steeds zo hard dat ik dat echt wel weer op ga pakken. Ik denk niet dat ik het niet kan maar ik haal zoveel meer energie uit het weven. Daar wordt ik aangetrokken tot experimenteren, nieuwe structuren uit te proberen in weefsels. Het is ook fijn dat ik er les in krijg. Er is geen les in het werken met geleidende garen in weefsels.
Het lijkt misschien zo alsof ik het wel erg snel opgeef. Maar eigenlijk had ik deze frustratie al zo vaak als ik met me weer in de elektronica stortte. Een gevoel dat ik nog niet gehad heb bij het weven. Iemand reageerde op een eerdere post dat het fijn is om te spelen, te ontdekken. Het weven voelt zo. Als een grote speelveld met ontelbare mogelijkheden. Misschien is het niet zo dat ik niet geschikt ben om elektronica te gebruiken in mijn werk maar wel dat dat alleen maar kan als het spel leuk blijft. Het mij energie voedt inplaats van mij dat ontneemt. Dus ik laat het los voor nu en ga vooral verder met weven en schrijven. “Misschien wordt mijn werk ook bijzonder zonder de toevoeging van leds” schiet het door mijn hoofd. Bijzonder toch, hoe kom ik daar op, natuurlijk wordt het dat!