Tussen de liefde door die binnenkomt via kaartjes, lieve boodschappen op de socials en warme whatsapp berichtjes, voel ik ook een vorm van rouw. Want dit is de eerste kerst zonder contact met mijn ouders. Mijn moeder die de verandering nog niet echt accepteert, of er niet mee kan omgaan. We hebben geen contact meer. En mijn vader, die ik nog niet zon heel lang ken als je het op een mensenleven berekend, en een klein jaar geleden aangaf mijn jurkjesproject teveel gedoe te vinden.
Ik spreek er niet veel over, want het klinkt zo negatief. Soms is het lastig om uit te leggen dat ik altijd al vrouw was, ook al was mijn lichaam zo verzadigd door de effecten van testosteron. Deels moeten ze misschien nog wennen, ik geef het tijd. Al redt ik me prima op mezelf, ook vroeger al moest ik het zelf doen. Wat erbij gekomen is, is dat ik mezelf ben gaan waarderen. Ik heb een belangrijk stuk zelfliefde gevonden.
Ik denk dat ik dit niet alleen schrijf uit mijn eigen rouw, maar ook voor diegenen die zich met kerst, en de dagen eromheen, even alleen voelen omdat ze door wat voor reden dan ook niet geaccepteerd worden voor hun eigenste binnenste persoon, identiteit, gender. Geef jezelf een beetje liefde.
Mijn ouders stuur ik wel een kaartje dit jaar had ik bedacht.
Het beeldje link is gemaakt door Laura Hopmans, de vaas rechts door Foekje Fleur, en het kaarsje kreeg ik van Willy Lamers!